Toen ik een jaar of 17 was verdiende ik een beetje bij door af en toe op te passen. Mijn vaste kindjes waren twee zusjes met erg veel pit. Meestal wist ik leuke spelletjes met ze te doen, of ging een wandeling met ze maken.
Kinderen zijn rare wezens, een wandeling kan een heus avontuur zijn. Schoenen, let wel, de juiste, kunnnen de aanleiding tot dansen in de woonkamer zijn en het zien van iets leuks of een bekende kan de oorzaak van zo'n schelle hoge gil zijn.
Kinderen...
Hoe komt het toch dat de maaltijd soms zo'n martelgang kan zijn? Bij mijn oppasmeisjes maakte ik er een feest van, boterhammen in de vorm van hartjes, toetjes met een snoepje op de bodem, omkopingspraktijken, oftwele na het eten mag je dit en dit doen en dat mag zus en zo, het bekende drama. Dwang werkt niet.
Nu eet elke kind de ene dag wel beter dan de andere, maar er zijn eettafels waaraan zich dagelijks een gevecht afspeelt. Mangigi speelt daar op in, met het eetspel. Mijn eerste reactie was "ja wie heeft daar nu dagelijks tijd voor, laat staan zin in!" Maar het realisme viert hoogtij in m ijn hoofd vandaag... wie heeft er nu dagelijks zin in boterhammen in de vorm van hartjes, omkoping en toetjes met snoep erin?
Het eetspel dus..... misschien een oplossing, kijk zelf eens: http://mangigi.com/hoe/index.html
